اکثر دانش آموزان امروزی یا با اتوبوس و سرویس شخصی به مدرسه می‌روند، یا والدین آن‌ها را تا جلوی مدرسه همراهی می‌کنند و یا با پیاده‌روی و گذشتن از چند بلوک ساختمانی خودشان را به مدرسه می‌رسانند؛ و همه‌ی ما هم برای یک یا چند نوبت تجربه‌ای از دیر رسیدن به مدرسه و کلاس درس داشته‌ایم. وقتی هم معلم دلیل دیر کردن ما را می‌پرسید از بهانه‌هایی نظیر خرابی اتوبوس، ترافیک و حواس‌پرتی و جا ماندن از سرویس به دلیل صحبت با دوستانمان استفاده می‌کردیم. به طور کلی، مسیر مدرسه‌ی ما خیلی روشن و مشخص بود.

بیشتر دانش آموزان بعد از مدتی مناسب‌ترین مسیر برای رفتن به مدرسه را انتخاب می‌کنند و با استفاده از عوامل گوناگون نظیر سرویس مدارس، اتوبوس و یا پیاده‌روی خودشان را به کلاس درس می‌رسانند؛ اما چیزی که روشن است این است که هیچ دانش‌آموزی در کشور عزیزمان ایران مجبور نیست برای حضور در مدرسه و ادامه تحصیل از یک منطقه جنگی بگذرد، سفری ۵ ساعته در دل کوه‌های یخی داشته باشد و یا از طنابی آویزان شود و تا انتهای دیگر یک رودخانه‌ی خروشان و سهمگین در میان آسمان و زمین معلق باشد.

برخی وقت‌ها به خاطر اهمیت ندادن به تحصیل خودمان را گناهکار می‌دانیم و برخی اوقات نیز از اینکه مجبوریم به مدرسه برویم گله و شکایت می‌کنیم؛ اما بعد از اینکه متوجه شوید این دانش آموزان مظلوم و بی‌پناه با چه مخاطرات و دردسرهایی در مسیر مدرسه‌ی خود روبه رو هستند خدا را برای خوش‌شانسی خود شکر می‌کنید و عمیقاً به اهمیت و ارزش تحصیل پی می‌برید.

کودکان Sanghiang Tanjung اندونزی، باید از یک پل معلق شکسته بگذرند.

risking-for-school-1

children-going-to-school-2

بچه‌های روستای Batu Busuk واقع در سوماترای اندونزی، باید با آویزان شدن از کابل‌هایی که ۳۰ فوت بالاتر از یک رودخانه‌ی خروشان است و پیاده‌روی یک مسیر ۷ مایلی خود را به مدرسه برسانند.

children-going-to-school-3

در فیلیپین، دانش آموزان دوره ابتدایی با سوار شدن بر روی تیوب‌های پر شده از هوا در استان ریزال از عرض رودخانه عبور کرده و با یک پیاده‌روی یک ساعته خود را به مدرسه می‌رسانند.

risking-for-school-4

risking-for-school-5

دانش آموزان ویتنامی در بخش Trong Hoa از منطقه Minh Hoa مجبورند برای شرکت در کلاس درس دو بار در روز برای گذر از یک رودخانه شنا کنند.

risking-for-school-6

در کلمبیا، بچه‌های که در جنگل‌های بارانی زندگی می‌کنند مجبورند از طریق آویزان شدن به کابل‌های فولادی و با سرعتی معادل ۵۰ مایل در ساعت مسیر خود به سمت مدرسه را بپیمایند.

risking-for-school-7

دانش آموزان مدارس شبانه‌روزی در چین مجبور به طی مسیری ۱۲۵ مایلی از لابه لای کوه‌ها در منطقه خودمختار اویغور سین کیانگ برای رسیدن به کلاس درس هستند.

risking-for-school-8

risking-for-school-9

والدین برای رساندن فرزندان خود به مدارس شبانه‌روزی باید از دل یخ و سرما در کوه‌های هیمالیا عبور کنند.

children-going-to-school-10

تصویر منتخب وب سایت « برای فردا » : یک دختر بچه دوست داشتنی در اردوگاه پناهندگان شعفات، در نزدیکی بیت‌المقدس، با وجود خشونت‌های موجود بین نیروهای اسرائیلی و معترضان فلسطینی در حال پیاده‌روی به سمت مدرسه است.

risking-for-school-11

بنده شخصاً با دیدن این تصاویر از اینکه بعضی روزها بهانه می‌آوردم و می‌گفتم نمی‌خواهم مدرسه بروم خجالت می‌کشم. بزرگ‌ترین مزیت این تصاویر تکان‌دهنده اثبات این نکته است که در عین حال که ما از تحصیلات و فرصت‌های آموزشی تضمین شده و نرمالی برخوردار هستیم در برخی نقاط این کره ی خاکی کودکانی هستند که برای رسیدن به کلاس درس و ادامه تحصیل باید با خطرهایی که شاید به قیمت از دست دادن جانشان تمام شود رو به رو شوند و آن‌ها این کار را با شجاعت تمام می‌کنند زیرا معتقدند آموزش و پیشرفت ارزش ریسک‌های بزرگ را دارد.

نظر شما چیست؟ آیا فکر می‌کنید علم و تحصیل ارزش چنین ریسک‌هایی را دارد؟ شاید بهتر باشد به جای اینکه چطور پولدار شدن و به دست آوردن شغلی با مزایا و درآمد مناسب را به دانش آموزان آموزش دهیم، ارزش قائل شدن برای تحصیلات و علم را به آن‌ها بیاموزیم.

برای حمایت از ما با دوستان خود نیز به اشتراک بگذارید. با تشکر